Ustawa reguluje również uprawnienia do zasiłku pielęgnacyjnego, który stał się świadczeniem niezależnym od zasiłku rodzinnego, stosownie do typowej zasady zaopatrzeniowej. Przysługuje on obywatelowi polskiemu (cudzoziemcowi posiadającemu kartę stałego pobytu) zamieszkałemu w Polsce. Przysługuje: 1) dziecku do lat 16 w przypadku stwierdzenia przez publiczny zakład opieki zdrowotnej, że ze względu na stan zdrowia określony rozporządzeniem ministra zdrowia wymaga ono ze strony innej osoby stałej opieki pielęgnacyjnej lub systematycznego współdziałania w postępowaniu leczniczym i rehabilitacyjnym, 2) dziecku w wieku powyżej 16 lat, jeżeli jest inwalidą II grupy, a inwalidztwo tej grupy powstało w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego, 3) osobie, która ukończyła 75 lat, 4) osobie, która została zaliczona do I grupy inwalidów. Dziecku w wieku ponad 16 lat wypłaca się zasiłek do ukończenia nauki w szkole (nie dłużej niż do ukończenia 20 lat) w razie stwierdzenia konieczności wskazanej opieki stwierdzonej przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia. Wysokość zasiłku pielęgnacyjnego wynosi 10% przeciętnego wynagrodzenia stanowiącego podstawę ostatnio przeprowadzonej waloryzacji emerytur i rent. Ulega ona podwyższeniu podobnie jak emerytury i renty, w trzecim miesiącu kwartału, w którym przeprowadzana jest waloryzacja.