W celu realizacji zasady równości szans osób niepełnosprawnych w społeczeństwie oraz tworzenia polityki zatrudnienia tych osób, mającej za zadanie ich rehabilitację zawodową i społeczną, została w 1991 r. wydana ustawa o zatrudnianiu i rehabilitacji osób niepełnosprawnych, regulująca obszernie ten zakres. Ustawa ogólnie stwierdza, że dotyczy osób niepełnosprawnych, to jest o istotnym ubytku zdolności fizycznych, psychicznych lub umysłowych, ograniczających zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Przepisy wykonawcze skonkretyzowały, że ustalenie tego ubytku należy do komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia działających przy Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych i następuje w formie orzeczenia o inwalidztwie wraz z ustaleniem wskazań i przeciwwskazań dotyczących przeszkolenia zawodowego i zatrudnienia. Przez regabilitację osób niepełnosprawnych rozumie się zespół działań organizacyjnych, medycznych, psychologicznych, technicznych i społecznych zmierzających do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej tych osób przy aktywnym ich uczestnictwie. Osoby zaliczone do jednej z grup inwalidów przed dniem wejścia w życie ustawy zostały z mocy prawa uznane za osoby niepełnosprawne.
